Αξίζει ένα τεράστιο ρισπέκτ στον Αλέγκρι

Πάμε πίσω στο 1997. Πριν από ακριβώς 20 χρόνια η Ντόρτμουντ επικρατεί 3-1 της Γιουβέντους στον τελικό, στερώντας της την δυνατότητα να διατηρήσει τα σκήπτρα του Champions League, τα οποία κρατούσε μετά τη νίκη της επί του Άγιαξ την προηγούμενη χρονιά. Στη μετάδοσή του ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος λέει πως, παρά το αποτέλεσμα που έκανε τους Βεστφαλούς πρωταθλητές Ευρώπης, οι «μπιανκονέρι» συγκέντρωναν πολύ περισσότερες πιθανότητες στο να διεκδικήσουν ξανά έναν τίτλο την επόμενη σεζόν. Η ιστορία τον δικαίωσε καθώς το 1998 η «Γηραιά Κυρία» φτάνει (και χάνει) σε άλλον ένα τελικό. Ακόμη κι αν δεν κατέκτησε την κούπα, η γενική αίσθηση πως ήταν η ομάδα που καθόρισε την εποχή, με τον Μαρτσέλο Λίπι μαέστρο, δεν άλλαξε.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Αντίθετα, η παρουσία των Ιταλών στον τελικό πριν από δύο χρόνια θεωρήθηκε έκπληξη. Αν είχε καταφέρει να ρίξει στο καναβάτσο την Μπαρτσελόνα, θα μιλάγαμε για τεράστιο σοκ καθώς τα αγωνιστικά μεγέθη των δύο ομάδων έβγαζαν εκ προοιμίου νικητές τους Καταλανούς. Έτσι όπως ήταν τα πράγματα, μάλλον οι «μπλαουγκράνα» συγκέντρωναν περισσότερες πιθανότητες να διεκδικήσουν συστηματικά άλλο ένα τρόπαιο, παρά οι τύποι από το Τορίνο.

Ανάλογα σκέφτηκε και ο Αντόνιο Κόντε. Ο αρχιτέκτονας, πέρα από κάθε αμφιβολία, εκείνου του συνόλου που ξεπέρασε τις προσδοκίες. Η προσωπική σφραγίδα του Ιταλού τεχνικού βρισκόταν παντού. Στην αγωνιστική ταυτότητα, το στυλ παιχνιδιού, στη φιλοσοφία, στην προσήλωση στην τακτική και το σχέδιο, στην «αυστηρή» προσέγγιση του αγώνα, στην επανεφεύρεση και τελειοποίηση του 3-5-2. Ο Κόντε θεώρησε πως ο κύκλος νομοτελειακά έκλεισε κάπου εκεί. Με παίκτες περασμένης ηλικίας (Μπουφόν, Κιελίνι, Μπαρτσάλι, Μαρκίζιο) και με βαρβάτες αποχωρήσεις (Πογκμπά, Μοράτα, Τέβες, Βιδάλ) προ των πυλών, εκτίμησε πως η δική του Γιουβέντους είχε τις σπουδαιότερες ποδοσφαιρικές παραστάσεις της πίσω της και όχι μπροστά της. Κι όμως, πιστώθηκε σε εκείνον μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας. Κι ας καθόταν κάποιος άλλος στην άκρη του πάγκου.

Η επιλογή του να βρεθεί στην Τσέλσι -μετά το μπρέικ με την εθνική- μαρτυρά τον τρόπο που σκέφτηκε. Δεν φοβήθηκε το ρίσκο, απλά είχε σταματήσει να πιστεύει στο δικό του δημιούργημα. Το γεγονός πως κατέκτησε με τη μία το πρωτάθλημα, έχοντας απέναντί του Μουρίνιο, Γκουαρντιόλα, Βενγκέρ, Κλοπ και τις εντυπωσιακές προσθήκες του καλοκαιριού, τον ανεβάζει πολλές σκάλες και τον βάζει κοντά στα παραπάνω ονόματα, κι ας μην έχει κατακτήσει Champions League, όπως κάποιοι άλλοι.

Εκείνος που ενδεχομένως τα καταφέρει σε 20 μέρες από σήμερα, είναι ο διάδοχός του στην Γιουβέντους. Η απόφασή του να καθίσει στο τιμόνι της «βέκια σινιόρα» ήταν αποστολή ειδικού σκοπού: Να μην διαλυθεί τελείως αυτό που άφησε ο Κόντε. Ο οποίος στο… οικογενειακό δέντρο του οργανισμού του συλλόγου θα είναι πάντα ένας «κάπο της φαμίλιας», τη στιγμή που ο αντικαταστάτης του έμοιαζε με έναν κλασικό «κονσιλιέρε». Καλός, ικανός, αλλά πάντα «ξένος». Ο Αλέγκρι, κατά το κοινώς λεγόμενο, «μας τα 'δειξε». Τα έδειξε σε όλους. Και στους οπαδούς της ομάδας που τσίνησαν όταν τον είδαν στον πάγκο και στους αναλυτές που προέβλεπαν καθίζηση και στους δημοσιογράφους. Και στον Κόντε, φτιάχνοντας ένα σύνολο που έχει τη «μυρωδιά» του προκατόχου του.

Όταν βλέπεις τη φετινή Γιούβε, καταλαβαίνεις πως κάπου εκεί μέσα υπάρχει Κόντε. Υπάρχει η «φαμίλια». Αλλά η ομάδα είναι ξεκάθαρα του Αλέγκρι. Του ανθρώπου δηλαδή που απελευθέρωσε τον Ντάνι Άλβες και πρόσθεσε αλεγκρία μέσα στο γήπεδο, κάνοντάς την μαζί με τον Ντιμπάλα, πιο ελκυστική. Που έδωσε στον Μάντζουκιτς έναν «δεύτερο ρόλο», που αν ήταν ηθοποιός θα του χάριζε Όσκαρ ερμηνείας. Ο τρόπος με τον οποίο επηρεάζει το παιχνίδι αγωνιζόμενος στο αριστερό άκρο είναι απίστευτος. Είναι η ομάδα του Αλέγκρι, που μεταμορφώνει τον Πιπίτα Ιγκουαΐν σε παράγοντα των μεγάλων ματς.

Και καθόλου παράξενα, έφτασε στον τελικό αυτή η Γιουβέντους. Απέναντί της ξανά ένας Ισπανός γίγαντας. Η Ρεάλ Μαδρίτης, αποφασισμένη να πετύχει εκείνο που δεν είχε κατορθώσει η Γιουβέντους πριν από ακριβώς 20 χρόνια. Να γίνει η μόνη ομάδα που διατηρεί τα σκήπτρα της στο Champions League. Αν καταφέρει ο Αλέγκρι να χαλάσει αυτή τη γιορτή που περιμένουν πώς και πώς οι «μερένχες», πέρα από κάθε αμφιβολία θα είναι ο μεγαλύτερος μάγκας της χρονιάς. Κι ας πέσουν στην απονομή όλα τα φώτα (δικαίως) πάνω στον Τζίτζι Μπουφόν.